Online Gaming: League of Legends

Alternatieve titel: Vallen en opstaan.

Nu heb ik de afgelopen week zo nu en dan de tijd genomen om ranked matches te gaan spelen, ik moet heel eerlijk zeggen dat dit verassend goed bevallen is. Niet omdat ik alles gewonnen heb, oh nee. Ik sta namelijk op "verlies". Ik heb tot dusver 7 games gespeed waarvan 3 gewonnen en 4 verloren. In één van die games, werden we echt ingemaakt, het andere team was gewoon veel beter (en we hadden de pech dat een van onze teamgenoten er tussen uit kneep), maar de andere 6 games waren vaak tot het einde toe spannend en kon zowel winst of verlies worden. Dat is voor mij al een indicatie voor leuke spannende games.

Maar wat ook zeker bijdroeg aan deze positieve ervaring: de andere spelers. Vanaf het moment dat we begonnen met het kiezen van onze champions werd er goed overlegd, samengewerkt en gevraagd wie, wat en waar. Ik hoor namelijk ook wel eens andere verhalen, dat teamgenoten het voor de rest verpesten, dat is namelijk zo'n beetje de grootste en meest gehoorde klacht op de forums van LoL zelf. Dus ik was een beetje huiverig om te beginnen, maar tot nu toe is dat eigenlijk zwaar meegevallen.

Belangrijkste voor mij, is om te kijken waar ik goed in ben, maar belangrijker nog: wat ik kan verbeteren.Ik kan bijv. prima toplanen, maar het duel aangaan vind ik nog wel eens lastig. Wanneer moet ik hem bespringen en wanneer niet. Junglen ben ik ook goed in, maar het ganken zelf kan soms iets beter of frequenter, maar ik moet die momenten beter leren herkennen. Als mid-laner zit ik altijd wel goed, ik goed m'n duels bepalen en winnen, terwijl ik naar boven of onder kan om steun te verlenen. Als adc hoef ik eveneens weinig meer te leren, maar als support kan ik nog wel wat hulp gebruiken. Ik weet wel wat ik moet doen, maar hoe ik dit het beste kan, blijk soms nogal lastig.

Wat ik wel merk, is dat ik soms het idee heb dat ik juist of weinig of heel veel impact in een game heb. Maar dat is niet rol afhankelijk. Soms gaat je team namelijk beter dan jij en heb je het gevoel dat je er een beetje voor spek en bonen bij zit. Natuurlijk is het leuk om te winnen en prijs ik mijn teamgenoten omdat ze zo goed zijn, maar het zou wel leuk zijn als je het gevoel hebt dat het ook door jou komt en niet ondanks jou.

Hoe het ook zij, het begin is er, ik ga zeker nog vele matches spelen en aan het einde van het 3e seizoen zullen we eens kijken hoe goed ik echt ben. Overigens, binnenkort komt er een hele grote patch uit, die vele nieuwe items toevoegt en de jungle heel anders zal maken. Ik kijk erg uit naar deze patch, want het zorgt ervoor dat spelers meerdere/andere items kunnen kiezen ipv steeds de zelfde 3-4 belangrijke items, maar zorgt ook voor een grote verandering de eerste 10 minuten van elk potje.

Movie Night: Kick-Ass

Alternatieve titel: De niet zo super held.

Op zich heeft de film een geweldige insteek: Waarom heeft nog niemand geprobeerd een superheld te zijn? Dat is wat een jonge tiener genaamd Dave zich afvraagt. En waarom ook eigenlijk niet? Er zijn genoeg "super" helden zonder echte krachten. Denk aan Batman, Green Arrow, Robin, om er maar een paar te noemen. Het is ook niet verwonderlijk dat Dave deze gedachtegang heeft, echter voegt hij wel de daad bij zijn woord en wordt Kick-Ass.

Met een kostuum via E-Bay en wat geimproveseerde wapens gaat hij op pad. Met onverwachte, verontrustende maar soms ook hilarische gevolgen. Deze film is niet voor teergevoelige zieltjes overigens. Geweldadige scenes en het nodige bloed geven deze film ondanks de wat komische insteek een donker kantje. Gelukkig kan Dave wel op wat hulp rekenen van Big Daddy en Hit Girl.

Ondanks dat Dave de hoofdrol speelt, steelt Hit Girl echter wel de show. Haar karakter is absurd en ronduit fantastisch. Natuurlijk kan je ook een meer ethische kant opgaan, want wie zou als 11 jarig meisje nou in hemelsnaam zoiets doen? Het hoe of wat hierarchter zal ik niet verder op ingaan, want dat is belangrijk voor de plot van de film.

Wat wel jammer, maar ook herkenbaar is, is de eenzame tiener nerd ondertoon. Dave is een buitenbeentje op school, niet bijzonder, meiden zien hem niet staan, het bekende cliché. Maar ondanks dat, is Kick-Ass verrassend en verfrissend, omdat er enkele onverwachte twists inzitten, die je toch geboeid op je stoel laten zitten.

Een vervolg zou gepland staan voor 2013 en het einde van de film zal wel een beetje licht kunnen scheppen op het verhaal, of althans de basis, maar de details zijn nog redelijk vaag op het moment. Het zal echter wel een must see voor mij zijn.

-Sander

Movie Night: The Sorcerer's Apprentice

Ook deze is alweer ietsje ouder (2010 om precies te zijn) maar ik denk dat ik vooral reviews zal schrijven hier over films die in mijn ogen erg ondergewaardeerd zijn of net geen hit, wat in mijn ogen wel had gemogen. Al is het alleen maar omdat het een Disney film is.

Vandaag dus: The Sorcerer's Apprentice. Hij hangt een beetje in tussen kinderfilm en een film voor volwassenen. Ik denk dat je deze zeker wel kunt kijken samen met wat oudere kinderen (+6). Maar kinderachtig is de film zeker niet. Balthazar Blake (Nicolas Cage, wie kent hem niet) is een meester magiër en was een leerling van Merlin. Hij moet op zoek naar de afstammeling van Merlin, want alleen hij kan de slechte tovenares Morgana Le Fey (Alice Krige) verslaan. Deze vind hij uiteindelijk ook in Dave Stutler (Jay Baruchel, meesterlijke rol!). Wel worden ze gedwarsboomd door Maxim Horvath (Alfred Molina).

Onnodig om te zeggen dat het een fantasy-achtige film is. Maar niet té. Hij speelt zich trouwens af in Manhattan. Ook kan ik wel vast verklappen dat Dave verliefd word, of eigenlijk al is op Becky Barnes (Theresa Palmer). En echt, ik vind haar als actrice ge-wel-dig. Niet perse alleen in deze rol maar ik denk dat dit zeker een actrice is die een grote zou kunnen worden (hou Warm Bodies maar eens in de gaten). Ook Nic Cage en Jay zijn super gecast. Dave is toch een beetje een stuntelig nerdy type, die uitsteken word neer gezet door Jay. I loooove Jay. En tsja, Nic is Nic.

Deze films beschikt over een prettige dosis humor wat ik wel typerende Nic Cage humor vind. Maar wat maakt deze film nou zo speciaal? Het verhaal is niet echt super speciaal of nieuw maar toch stoort dat absoluut niet. Er zitten genoeg verrassing elementen in. De magie is leuk, voegt echt wat toe zonder ergens too much of te ongeloofwaardig te worden.

De soundtrack is trouwens ook super. Wederom niet erg bekend maar het stuk wat Dave zelf maakt aan soundtrack vind ik ge-wel-dig. Alleen al daarom moet je deze film zien ;-).
Wie trouwens ook nog een rol heeft is Monica Bellucci. Maar die vond ik echt minimaal ondanks dat haar rol toch best belangrijk is.

Ga deze film zien. Echt. Alleen is het alleen om Dave te leren kennen. Een van mijn favoriete nerds... Daaaaave.

-Joyce

Retro Review: Mixed-Up Mother Goose

Alternatieve Titel: Soms raak je iets kwijt...

Dit spel uit 1987 is het eerste spel dat ik ook heb gespeeld. Ik was en jaar of 4-5 denk ik, we hadden een Headstart PC, die triomfantelijk opstartte met een Megasnelheid van 10(!)Mhz. Ik had toen eigenlijk nog geen kennis van de Engelse taal, maar dit spel heeft me geholpen met het leren ervan. Grafisch stelt het vandaag de dag natuurlijk helemaal niets meer voor, maar omdat dit mijn eerste game ooit is, heeft hij toch een speciaal plekje in mijn hart.

Het spel principe is eigenlijk dood eenvoudig. 18 ouderwetse rijmpjes, maar er ontbreekt steeds een voorwerp, of dier, om het rijmpje af te maken. Bo-beep and her sheep, of Humpty Dumpty komen ook voorbij. Bij Bo-beep is ze haar schapen kwijt, of Humpty is zijn ladder kwijt. Als je met ze praat krijg je een omschrijving en een plaatje van wat ze kwijt zijn. Het is aan de speler om deze op te lossen, wanneer je dit succesvol doet word je beloond met een leuk deuntje en het versje.

Ondanks de redelijke simpele insteek en nadat je hem 1 keer hebt voltooid weet je alle volgende keren ook hoe hij moet, bleef het een leuk spel dat ik zeker een keer of 20-30 heb uitgespeeld. Het spel wist je gewoon te pakken. De besturing was kinderlijk eenvoudig en je hoeft alleen maar te lopen, maar dat hielp het spel juist. Geen onnodige of lastig acties hoefde je te doen. De graphics wisten me destijds helemaal verliefd te maken op deze game en de muziek sloot er naadloos op aan.

Zo af en toe was het alleen een beetje puzzelen hoe je nou precies moest lopen, maar dat was de enige echt uitdaging. Ik vond het ook echt gewoon jammer dat ik klaar was, dat verklaard waarschijnlijk waarom ik hem zo vaak heb gespeeld, maar dat is eigenlijk het teken van een goeie game. Iets wat je vandaag de dag nog wel eens mist. Ja je kan het spel in 30-60 minuten uitspelen, maar games die je tegenwoordig in 8 uur uitspeeld hebben minder aantrekkingskracht om het opnieuw te doen.

-Sander

App dag: Ruzzle

Nog een verslaving: Ruzzle. Tsja wat kan ik nou over deze game vertellen behalve dat je hem gewoon moet downloaden en spelen? Het is een woorden spel. Je krijgt een bord met 16 letters en je moet hier zoveel mogelijk woorden mee maken door met aanliggende letters aan woord te vormen. Maar om zoveel mogelijk en zo lang mogelijke woorden te maken heb je maar 2 minuten te tijd. Dus haast is geboden.

Je kan je account aan facebook linken waardoor je makkelijker tegenstanders kan vinden. Je kan ook gewoon tegen random mensen spelen. Wat ik een leuke toevoeging vind is dat je achievements kan halen. Meer kan ik er niet over zeggen behalve dat je gewoon moet gaan spelen! Je kan mij toevoegen: Djoisje. Tot speels :-) 

-Joyce

App dag: Imdb.

Ik kan wel zeggen dat ik een film verslaafde ben. Ook durf ik wel te zeggen dat ik héél veel acteurs ken om die zelfde reden. In namen ben ik niet zo heel goed, in gezichten daar en tegen wel. Ik heb een soort van selectief fotografisch geheugen. Ik hoef iemand maar 5 seconden vol in beeld te zien, dan moet ik soms even 5 minuten mijn geheugen doorzoeken en ik weet waar hij of zij van.

Meestal.

Voor de keren dat ik er absoluut niet op kan komen maar die gene zeker weten herkent heb of voor als ik weer even wil opscheppen met mijn gelijk dan is daar: de IMDB app.
Ik ga er even vanuit dat iedereen IMDB wel kent. Een fantastische handige site waar je films, series en acteurs kan opzoeken.

Ik heb de app al een tijdje op mijn telefoon staan en vind hem onwijs handig. Zo hoef ik niet achter de computer te gaan zitten als ik dus zo'n herken-moment heb. En ja, natuurlijk kan ik via de internet browser van mijn mobiel ook naar de IMDB site gaan maar deze app is net iets sneller en net iets handiger.

De app bied ook net ietsje meer. Je kan er trailers kijken, films toevoegen aan je Watchlist en de laatste nieuwtjes over films en acteurs lezen. Er is wel 1 verschil tussen de app en de site. Stel je ziet iemand en je zoekt op waar hij/zij nog meer in gespeeld heeft. Stel dat dit in een serie is. Op de site kan je dan klikken op de aflevering waar diegene in gespeeld heeft. De app heeft dit niet. Dus dan zou je alsnog alle seizoenen en afleveringen af moeten gaan om diegene te vinden. Niet handig dus. Als ze dit zouden aanpassen zou de app een dikke 10 krijgen. Nu blijft het een 9.

- Joyce

Online Gaming: League of Legends

Alternatieve titel: Het ligt niet aan mij, het ligt aan jou!

Ik ga niet echt een review schrijven over deze game, het is volgens mij het meest gespeeld game op het moment, het kost niets om het te spelen, dus ik raad aan het gewoon eens te proberen, want ik zou een review van enkele pagina's kunnen schrijven met wat uitleg hoe je het speelt. En jullie hebben ook wel wat beters te doen.

Season 3 staat op het punt te beginnen en ik heb nog nooit echt moeite gedaan voor ranked, want een aantal verhalen doen steeds de ronde. Mensen die schelden, boos zijn op hun team om elk klein foutje, etc. Klinkt niet echt als iets wat je 35 minuten lang wilt doen. Maar aangezien ik dit spel al sinds de gesloten Beta speel (3-4 jaar), wil ik ook wel eens kijken waar ik sta ten op zichte van anderen en of ik een beetje op kan scheppen natuurlijk.

Ik ben overigens wel heel erg benieuwd naar Season 3, want er staan heel wat veranderingen te wachten. Veel oude items worden onder de loep genomen en aangepast en een heel scala aan nieuwe items gaan hun intrede doen, wat de diversiteit natuurlijk alleen maar ten goede komt. Dus er zal ook weer een kleine leer curve zijn, maar de enige manier om het te leren, is om het gewoon te gaan doen. Vanaf volgende week zal ik dan ook elke woensdag updaten en vertellen over mijn belevenissen met ranked in Season 3 (nu nog Pre-Season, de patch is nog niet live) en misschien zijn er lezers die het leuk lijken mee te doen en te Duo-Queuen.

Hopelijk ben ik beter dan ik zou willen, omdat ik vind dat ik de nodig kennis heb. Maar voor het zelfde geld ben ik gewoon een complete faalhaas en bak ik er niets van, maar dat zien we volgende week wel.

-Sander

Online Gaming: DC Universe Online

Alternatieve titel: De wereld blijven redden.

Een van de leukste dingen aan DCUO, is dat je je personage naar je eigen hand kan zetten. Van uiterlijk, tot vechtstijl, alles is aan te passen op elk moment (voor vechtstijlen dien je wel voldoende skillpoints te hebben). En dat is ook gelijk een leuke feature. Als je een nieuw item hebt gevonden, wordt die toegevoegd aan je stijlen, je kan deze later dan "aan" doen, maar het zal geen invloed hebben op je statistieken.

Een aantal andere zaken zijn redelijk standaard vergeleken met andere MMO games. Je hebt ook hier weer bijv. een healer, een tank, DPS en als eigen toevoeging: de controller. De tank vangt alle klappen op, de DPS zorgt dat de vijanden lekker snel neer gaan, de healer zorgt dat iedereen gezond blijft en de controller zorgt dat iedereen de "energie" heeft om dit alles te doen (energy wordt in DCUO gebruikt ipv mana). Daarnaast kan je dan ook kiezen voor wat voor powers je hebt, zoals vuur of magie.

Maar het leukste is het vechten. Verschillende vechtstijlen met pistolen, 2 handige wapens, staven, etc. Natuurlijk zijn sommige wapens handiger voor bepaalde rollen, maar niet noodzakelijk, jij bepaalt hoe of wat. Maar daar is ook gelijk het mooiste van DCUO: als je een aanval van je tegen stander kan ontwijken, kan dat ook echt. Rondlopen, aanvalspatronen en blokken doen er ook echt toe in deze game. Je kan combo's maken om zo je tegenstander vast te zetten, maar je moet ook zeker opletten.

Zo heb je hier Luxollid, mijn healer (waarvan het vooralsnog niet lukt een screenshot te uploaden). En eigenlijk vind ik dat een van de leukste rollen om te spelen. Healers zijn altijd gewild, dus groepen/raids vinden is nooit echt een probleem. Hij vecht van een afstandje met geweren, daar het handiger is om veilig van een afstandje iedereen in leven te houden, zodat ik minder klappen opvang.

Over het algemeen heerst er ook een redelijk volwassen sfeer in het spel. Als het een keer misgaat ofzo, dan is er niet meteen lomp vingerwijzen, scheldende mensen en ga zo maar door. Nee hoor, iedereen staat op en probeert het gewoon nog eens. Natuurlijk zit er wel eens een rotte appel tussen, maar vergeleken met mijn ervaringen bij andere MMO games, is het geweldig bij DCUO.

-Sander

Blue Monday: horror films.

Gisteravond kreeg ik de volgende vraag via Facebook: weten jullie nog goeie horror films in de trand van The Blair Witch project.

Euh... Nee dus. Nou ja, ik weet genoeg enge films en ook wel genoeg horror films, die ik zelf overigens meer flauw dan eng vind, maar echte spannende enge films zijn er matig.
Of er word zoveel bloed in vergoten dat het meer op je lachspieren werkt of het verhaal is zo achterhaalt of ingewikkeld dat het de moeite van volgen niet meer is.

Sowieso merk je aan alle remakes en deel zoveel die ineens na zoveel jaren alsnog uitkomt dat de film makers van tegenwoordig weinig inspiratie hebben. Het lijkt een beetje alsof elk verhaal al wel een keer verteld is, elke succesvol formule is al helemaal tot op het bot uitgemolken. Zo heb je daar de Scream serie. Deel 1 heb ik wel 100 keer gezien, zo niet vaker. Nee echt super super spannend was deze niet maar ik hield er van. Toen kwam daar deel 2. Op zich ook wel aardig. Deel 3. Ik vraag me nog steeds af of deze nou echt als een serieus gevolg bedoeld was of dat ze zichzelf een beetje op de hak namen. Want ja, flauw was hij wel met wat acteurs die normaal nauwelijks tot de middenmaat komen. En dan ineens, 11 jaar na dit laatste deel is daar ineens deel 4. Waarom in hemelsnaam? Overigens, tot alle verwachtingen in vond ik ook dit deel nog wel aardig.

Hetzelfde met het slappe aftreksel: I know what you did last summer. Deel 1 was prima, deel 2 ook nog wel maar deel 3 was ongetwijfeld een van de slechtste "horror" films die ik ooit gezien heb. Reden genoeg ook voor de originele acteurs om af te haken. I don't blame them.

Films waar ik met een half oog naar kon kijken omdat ik er niet meer zo goed kon is de Saw-reeks. Deze weet qua plot toch nog aardig te verrassen al kwam het ook vaak voor dat er in een later deel een val voor kwam die niet half zo erg was als 1 van de vallen in de eerdere delen. Maar goed, als je de ergste van de ergste al gehad hebt, moet je toch iets verzinnen.

Daarmee dus nogmaals terugkomend op mijn topic: Er worden geen spannende horror films meer gemaakt. En dat is zo jammer.

Goede films die ik wel de moeite waard vond maar al wat ouder zijn:
The Grudge 1&2, The Ring, Mightnight Meat Train, I spit on your grave (remake), Insidious, Orphan Esther.
Welke film mij overigens erg verraste in dit genre is: The Cabin In The Woods. Deze heeft in mijn ogen een van de meeste verrassende twist wendingen die ik in tijden gezien heb. And that is saying something!

- Joyce

Blue Monday: EA Games

Alternatieve titel: We snappen het nog niet helemaal.

Ik was vroeger eigenlijk best wel een grote fan van EA, oude spellen zoals Command & Conquer, Theme Park en Syndicate horen bij mijn meest favoriete games die ik gespeeld heb. Echter, EA is er de laatste tijd een kampioen in geworden, klant onvriendelijke te zijn en bedrijven die ze opnemen de das om te doen.

Westwood is bijvoorbeeld zo'n bedrijf. De makers van de orginele C&C serie. Maar die heeft EA gesloten (waarschijnlijk om tegenvallende cijfers (of beter gezegd, cijfers die EA niet goed genoeg vond)) en heeft toen zelf de laatste Command & Conquer: Tiberian Twilight zelf gemaakt, met gigantisch tegenvallende resultaten. Westwood was echt de sfeerzetter en had waarschijnlijk veel meer te bieden, maar die kans hebben ze nooit gekregen.

Zie ook Bullfrog, deze maakten onder andere Theme Park en Syndicate. Voor Syndicate vond ik een geweldig spel en speelde vanuit een isometrisch stand punt, vergelijkbaar met Command en Conquer. Bullfrog deed het ook niet helemaal naar hun wensen, duren gesloten. Nu in 2012 hebben ze de naam Syndicate in hun bezit en er maar een ordinaire shooter van gemaakt (shooters hebben we al genoeg...) en is gewoon een Deus Ex achtig spel geworden, zonder de orginele feel van de game vast te houden.

Andere bedrijven die "slachtoffer" zijn geworden van EA zijn bijv. Maxis, Origin (waar ze nu hun Steam kloon van hebben gemaakt), Dice, Criterion, Pandemic en waarschijnlijk nog een paar anderen die ik waarschijnlijk vergeet.

Maar daar houdt het niet op overigens. EA wilt graag zoveel mogelijk geld voor zo min mogelijk moeite (Syndicate is daar op zich wel een leuk bewijs van), maar doet dat ook op andere, achterbakse manieren. Zo hebben ze ergens in eind 2011 (meen ik), de zogenoemde "Online Pass" geïntroduceerd. Voor spellen van EA makelij, die ook online gespeeld kunnen worden, krijg je bij aanschaf een code, die je online laat spelen (onbeperkt, zo lang hun servers draaien). Lijkt op zich nog niets mis mee, ware het niet, dat die code maar een keer bruikbaar is.

Nu is 2e hands verkoop in games, een groot item (helemaal in de VS), dus als je zo'n 2e hands game koopt, moet je nog een keer 10 euro extra neerleggen, om zo'n nieuwe code te kopen en dus online te kunnen spelen. Met andere woorden, EA wilt verdienen aan de 2e hands markt, waar ze verder niets, maar dan ook niets mee van doen hebben.

Afgelopen week, is overigens Star Wars: The Old Republic Free to Play (F2P) geworden. Natuurlijk kan uitproberen geen kwaad, in het ergste geval is het een leuke game..... Not so much.

Je kan maar 2 characters per server maken. Geen probleem, dit is iets wat heel veel andere bedrijven ook hanteren, dus komt niet als een schok. Dan kom je het eerste obstakel tegen, bij het maken van je karakter, kan je maar 1 van de (volgens mij hoor) 10 rassen kiezen. Waar andere spellen je bijna alle rassen (behalve de echt hele bijzondere) kan kiezen, wilt EA gelijk al geld zien, als je maar een beetje een karakter naar je eigen hand wilt zetten. Zucht, nou vooruit, een human dan maar.

Geen restricties wat betreft de verschillende klassen, meevaller. Na een poosje gespeeld te hebben, merk je dat je toch al aardig wat skills tot je beschikking hebt. Iedereen die wel eens een MMORPG heeft gespeeld, maakt dan met behulp van verschillende skillbars, een indeling die hij/zijn prettig vind werken. Je "main" actie bar staan de skills die je constant gebruikt. In andere bars, skills die wat minder belangrijk zijn, maar wel handig om bij de hand te hebben (teleport, bufs, etc).

Dus ik het menu geopend, om de HUD aan te passen en extra skillsbars aan te zetten zegt EA doodleuk: geld graag. Wat!? Ze willen dat je serieus gaat betalen voor basis opties in het spel? Dit is geld uitmelken op een heel nieuw niveau. EA is nog dieper gezonken dan ik voor mogelijk hield. Ik ben daarna eens naar de website van Star Wars gegaan, om te zien of er nog meer leuke verassingen zijn:

http://www.swtor.com/free/features

>uninstall.exe

Movie Night: Iron Man

Alternatieve titel: De ándere man van staal.

Ik kan natuurlijk ook een review over TDKR schrijven, maar die houden jullie nog even te goed, wel zal ik in de superheld sfeer blijven (die doen het overigens erg goed) met een andere favoriet: Iron Man.

De eerste film was eigenlijk onverwachts goed, wat eigenlijk voornamelijk door Robert Downey Jr. komt. Hij is excentriek, narcistisch, gevat en slim. Wat mij betreft komt hij redelijk overeen met zijn stripverhaal oorsprong. Downey zet een geloofwaardige Tony Stark neer en eigenlijk moet je wel van hem houden als karakter.

Het verhaal kan natuurlijk niet de strip op de voet volgen, want enkele honderd uitgaven tegen een film van een paar uur, is natuurlijk geen doen. We zien in de film eigenlijk de oorsprong van Iron Man. Hoe hij van een geld en faam beluste playboy (faam en playboy liefhebber blijft hij nog wel hoor), naar iemand die de wereld wilt verbeteren gaat.

Dit komt tot uiting door een gevangenschap, waar hij door een terroristenleider gedwongen wordt tot het maken van een massavernietigingswapen. Echter bouwt hij een gepantserd pak en ontsnapt zijn gevangenschap. Zo begint de ontwikkeling van zijn Iron Man "suit" en de film neemt je ook heel mooi met een gezonde hoeveelheid humor mee door dit proces. Eenmaal klaar, gaat hij op zoek naar probleem regios in de wereld om daar orde op zaken te stellen. Het hoe of wat laat ik even buite beschouwing, want dat is belangrijk voor het plot.

Natuurlijk komt Stark ook een echte vijand tegen in de vorm van de Iron Monger die ook weer trouw is aan zijn strip oorsprong. Het hoe wie of wat, laat ik nog even onbekend, want ook dit is weer belangrijk aan het verhaal zelf.

De film hanteert een lekker tempo en remt zo nu en dan op de juiste momenten af om enkele kritieke elementen uit te lichten. De grafische effecten zijn bijzonder mooi en netjes verzorgd en weten de kijker prima te overtuigen. Maar zoals eerder gezegd, Downey steelt echt de show met zijn vertolking van Stark. Een vervolg is al uit op BR/DVD en deel 3 staat in de planning voor 2013, die ik zelf ook zeker niet wil missen.

-Sander

Movie night: Batman: The Dark Knight Rises.

Maandenlang zaten wij al op deze film te wachten. Want: beide grote superhelden fans, DC comic fans, Batman fans. Je kent het wel. Om hem in de bioscoop te bekijken kwam er steeds niet van. Of geld tekort, of oppas te kort of we kregen een voedselvergiftiging :').

Anyway, gister was het dan eindelijk zover! We konden hem zien! Gewoon lekker thuis op de bank maar dat doet toch niet zo heel veel aan de sfeer af denk ik.

Voor de mensen die trouwens helemaal niet bekend zijn met deze Batman serie, directed door Christopher Nolan, die zijn iets getrouwer aan de stripserie dan bijvoorbeeld de serie die door Tim Burton is gedaan. Die vorige series vond ik wel ok. Leuk, vermakelijk. Deze serie is een heel stuk grimmiger. Sowieso met de keuze voor Christian Bale, die sowieso iets Good guy / Bad guy over zich heeft, die de rol van Batman vertolkt. De allergrootste fout qua casting trouwens vond ik dat ze in het 2de deel Katie Holmes voor Maggie Gyllenhaal hebben vervangen. Niks mis met beide actrices hoor maar er blijft altijd verschil in hoe iemand een rol neer zet. En dan vooral een belangrijke rol als die van Rachel Dawes. Bij deze serie kreeg ik een echt "pijn in de buik" gevoel. Anders kan ik het niet omschrijven haha. Maar elke keer als de film tot een einde kwam dan kon ik wel janken, ongeacht hoe de film af liep. Zoveel emotie word er overgebracht. Om nog maar te zwijgen natuurlijk over de mega rol van The Joker in de 2de film, gespeeld door de inmiddels overleden Heath Ledger. Die speelde zó overtuigend dat het mij eigen niks verbaasd als hij door die rol is door gedraaid. Ik kan me nog herinneren dat we deel 2 in de bioscoop hebben gezien, dat was ons eerste avondje weg van Hayden. Had ik van mezelf verwacht dat ik elke 10 minuten mijn mobieltje zou checken, maar niets was minder waar. Zo erg zat ik in die film.

Maar goed, nu dus over het laatste deel. Hoe te reviewen zonder al te veel te verraden. Want dat je deze serie en vooral deze film moet gaan kijken is een understatement. We beginnen 8 jaar na het vorige deel. Batman is "verdwenen" omdat hij volgens Gotham the bad guy is. Er zijn maar een weinig mensen die weten hoe het écht zat. Bruce Wayne, het alter ego van Batman, heeft zich die 8 jaar ook vrij gedeisd gehouden. Hij heeft geïnvesteerd in mensen en apparaten die schonere energie konden maken, om toch een beetje de wereld redder te blijven. Totdat blijkt dat de allerergste terrorist, Bane, een plan heeft om Gotham te vernietigen.  Dan kan Batman natuurlijk niet zitten toekijken.

Het hoe en wat precies moet je écht zelf gaan zien. Wat ik top vond aan dit deel is dat er meerdere karakters zijn die Batman te hulp komen. Zo hebben we daar Seline Kyle. Ook wel bekend als Cat woman. Het blijft een karakter waarvan je niet weet of ze nou aan de goede kant hoort of aan de slechte kant. De keuze voor actrice Anne Hathaway vond ik erg verrassend. Maar ze weet de rol steengoed neer te zetten. Al blijf ik haar accent af en toe een beetje misplaatst vinden. Dan hebben we daar nog Blake, gespeeld door een acteur-to-watch:  Joseph Gordon-Levitt. Die in deze film echt wel mijn hartje sneller liet kloppen ;-). Wat een lekker ding is dat geworden. Maar goed, mijn zwangerschaps hormonen spelen daar ongetwijfeld ook een rol in haha. Hij speelt in ieder geval een erg belangrijke rol, vooral als je de (strip) serie kent. Wie ook weer in dit deel aan de kant van Batman staan zijn natuurlijk Alfred (gespeeld door de 79! jarige Michael Caine) en Lucius Fox (Morgan Freeman). Ook speelt ook Commissioner Gordon (Gary Oldman) weer een belangrijke rol ook al is deze wat kleiner dan de vorige delen in mijn mening.

En dan natuurlijk de bad guys. Ik ga het er maar over één hebben om wederom niet teveel te verraden. Bane. In mijn mening de allergrootste, ultieme bad guy waar Batman ooit tegenaan loopt. Hij word gespeeld door Tom Hardy, die Sander en ik eigenlijk alleen maar kennen van Inception. Waar hij bij mij al een soort van waardering heeft verworven. Maar hoe hij deze rol neer zet is geweldig. Wat een man, wat een power en wat een uitstraling. Wat ik persoonlijk vond is dat ik hem niet eens als een echte bad guy zie. Maar tijdens een verrassende onthulling snap ik meteen waarom. Dus zelfs dát weet hij dan goed neer te zetten zonder iets te verraden.

Tegenvallers van deze film. Want ja, die waren er ook. Het loopt toch anders dan het stripverhaal. Het einde waarvan ik dacht te gebeuren op het einde kwam ergens halverwege, waardoor de hele film dus anders loopt. Ook de manier waarop sommigen verslagen worden vind ik te easy. Vooral de dood van een van de hoofd karakters (om het lekker spannend te houden zeg ik niet wie :p) vond ik zooo tegenvallen. De hele film word er naartoe gewerkt om vervolgens in één knal van diegene af te zijn. Erg teleurstellend. De twist die zich namelijk daarvoor afspeelt laat je helemaal flabbergasted achter, en dan gebeurt er dat. Béétje jammer.

Never the less, het einde maakt alles goed. Alle losse eindjes worden aan elkaar geknoopt, alle dingen die je je de hele film al afvraagt krijg je antwoord op. Alle dingen waar je op hoopte (ik in ieder geval) gebeuren ook. Maakte dat het totaal anders gelopen einde goed? Ja ik denk het wel. Ik zat namelijk wederom met tranen in mijn ogen naar de aftiteling te kijken.

En mocht je de film gaan kijken en deze toch niets aan vinden (lijkt mij sterk), luister dan eens naar de soundtrack. Want die is wederom gedaan door mijn persoonlijke held: Hans Zimmer.

Ik denk dat we hem vanavond weer gaan kijken.....

- Joyce

Retro review

Alternatieve titel: A mind is a terrible thing to lose.

Natuurlijk is het leuk om naar alle nieuwe games te kijken, maar een blik terug zo nu en dan, kan ook heel erg de moeite waard zijn. Neem nou bijv. het spel Planescape: Torment. Een role-playing game, gebasseerd op de regels van het traditionele bordspel Dungeons & Dragons. Niet iedereen zal dit bekend in de oren klinken en als het je niets zegt kan je het ook overslaan, maar het dicteert deels het verloop van het spel.

Ik kan je overigens beloven dat dit een spel is dat niets lijkt op wat je tot nu toe gespeeld hebt. Grafisch is het natuurlijk achterhaald, met eenvoudige graphics en lage resoluties, maar qua sfeer is het voor mijn idee nog altijd onovertroffen. Geweldige muziek, geluids effecten en ingesproken stemmen, houdt dit spel zich vandaag nog altijd prima staande.

Maar het draait natuurlijk bij een game zoals deze, om het verhaal. Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen, dit is een fantastisch verhaal. Niets van dat wereld redden, jij bent de enige/laatste hoop iemand met speciale gaven, oh nee. Je wordt wakker in een mausoleum, waar je net als dood zijnde bent binnen gebracht. Je hebt geen geheugen meer, weet niet wie je bent (je bent vanaf dat moment "The Nameless One") en je wordt gegroet door een vliegende schedel genaamd Morty, die enkele dingen over je weet.

En daar begint je avontuur, je gaat ontdekken wie je bent. Leuk voordeel: je kan niet dood. Je kan wel gevechten verliezen, maar dan ga je gewoon terug naar het mausoleum waar je wakker werd. Sterker nog, soms is het voor de voortgang van het spel nodig om dood te gaan. Zo herinner je soms iets, of krijg je een speciale gave terug. Het zorgt voor een heel apart en dynamisch verloop van het spel.

Ook zul je snel merken dat je niet op de aarde bent. Je bent in de stad Sigil, het middenpunt van allerlei dimensies die daar samenkomen, en waar geloof zo sterk is, dat als genoeg mensen er maar in geloven, het zal bestaan. Goden komen en gaan, om het maar zo te stellen. Je zult allerlei vreemde of "normale" karakters tegen komen. Sommige zullen je kennen, anderen niet. Sommigen hebben je wat te vertellen, anderen willen je beroven.

Een mooie handigheid is, dat je tijdens gevechten het spel ten alle tijden even kan pauzeren door op de spatie te drukken. Je kan zo je overzicht krijgen en zelfs commando's aan je groep geven. Als je ervoor kiest om met verschillende spreuken aan de slag te gaan, zul je ook op grafische pracht kunnen rekenen, maar let wel dat sommige spreuken jezelf en je groep ook schade kunnen toebrengen als je te dicht bij staat, dus gewoon roekeloos te werk gaan is er niet bij.

Al met al een heel mooi en diep verhaal met geweldige combat en strategische aspecten, maken dat deze game eigenlijk op alle vlakken een topper is. Ik weet heel goed dat het grafisch vandaag niet zoveel meer voorsteld, maar als je daar een beetje doorheen kan prikken, wordt je getrakteerd op een van de beste, zo niet, de beste RPG die je ooit hebt gespeeld.

-Sander

App dag: Pinterest.

Het was en is een hele hype: Pinterest. Op Pinterest kun je alle mooie dingen die je op het internet vindt verzamelen en delen. Mensen gebruiken prikborden om bruiloften te plannen, hun huizen te versieren of hun favoriete recepten te delen of om gewoon mooie en leuke plaatsjes te bewaren en delen.
Een tijd terug was ik een veelvuldige pinner. Urenlang kon ik me vermaken met plaatjes kijken en re-pinnen. En steeds meer boards kwamen erbij. De laatste tijd stond het een beetje op een laag pitje, simpelweg omdat ik niet vaak meer achter de computer zat.
Sinds kort is daar een oplossing voor! Namelijk de Pinterest App. Ik vind de app ge-wel-dig. Hartstikke makkelijk in gebruik, overzichtelijk en hij doet wat ik wil: makkelijk over boards surfen en plaatjes pinnen. Ik ben vooral verslaafd momenteel aan de categorie humor.
In de play store scoort hij een welverdiende 4,7 (van 5). Ik geef hem een 5.

Let op! Verslaving gevoelig. Pin ze!

Joyce

App dag: Swiped

Vrijwel iedereen kent wel het spel Bejeweld. Wat was ik daar verslaafd aan. Vooral op de pc erg fijn om te spelen. In de Android market is er een soort gelijk spel te vinden, namelijk: Swiped. Net zo verslavend maar met meer functies. Zo zijn er 5 verschillende game types, namelijk: Classic, Gem Mania, Score Panic, Time Attack en Continuous. Allemaal even leuk en uitdagend.

Swiped is gratis te vinden in de play store en komt van iGold Technologies. Have fun!

Joyce

Game: health packs.

We liggen in bed, zoals altijd een roosterteeth filmpje aan het kijken op de iPad. De heren spelen Halo 4.
Joyce: weet je wat ik nou wel relaxed vind aan de meeste games van tegenwoordig? Je healthbar vult zich weer automatisch. Je hoeft niet meer, in mijn geval, uren te zoeken naar een healthpack terwijl je ondertussen toch word neer geschoten of geslagen of open gereten of opgegeten. En dus alsnog dood gaat. Zonder healthpack.

Sander: ik vind het juist wel jammer dat het niet meer zo werkt. Het voegt wat meer spanning toe, je moet wat voorzichtiger worden.

Joyce: ja maar dat is nu juist mijn probleem. Nerveus als ik ben tijdens het spelen van zulke games wil ik nog wel eens in paniek van een berg afrennen. Of recht in de loop van een geweer. Ik vind het dan wel een fijne gedachte om dan ergens naar een hoekje te rennen om mijn healthbar weer op te kunnen laden. Want nog zoiets: hoe gebruik je zo'n healthpack in hemelsnaam? Jij -> springt en rent in alle paniek rond, alle knoppen indrukkend, hopende dat je lang genoeg in leven blijft om dat verdomde knopje voor de healthpack te vinden. En wederom: alsnog dood. Of nog zoiets: ik druk per ongeluk tijdens het spelen op een verkeerd knopje: healthpack word gebruikt terwijl mijn.health nog 100% was. Ahhhh weer een nieuwe zoeken. Omdat vervolgens dus een keer of 5 te doen.

Sander: het nadelige van een automatisch vullende healthbar, is dat je eigenlijk beloond wordt voor domme acties of gekke stunts. Gewoon even om een hoekje gaan staan en je bent weer gezond. Er valt ook wat te zeggen voor de moeilijkheidsgraad op deze manier, maar je mist echt een heel stuk spanning hierdoor. Stel je hebt net een zwaar gevecht achter de rug, je hebt nog maar 10HP over, geen idee wat er om het volgende hoekje zit. Je hoort een gegrom, je ziet een schaduw bewegen en je weet dat dit je dood kan worden. Als je dit afzet tegen de vullende healthbar: je hebt nog maar 10HP over, geen idee wat er om het volgende hoekje zit. Je hoort een gegrom, je ziet een schaduw bewegen en je weet dat dit je dood kan worden, dus je wacht 5 seconden en je bent weer 100%. Weg spanning.

Joyce: ik ben al blij als ik überhaupt bij dat hoekje kom en de tijd heb om te wachten tot het balkje gevuld is. Mij kennende struikelt mijn karakter over een losse veter, komt oog in oog te staan met de grommende schaduw die vervolgends tegen me brult en ik dood naar achter val. En dan kan je weer he-le-maal opnieuw beginnen want ik was natuurlijk vergeten te saven.....

Sander: Oh, daar kan ik wel bij inkomen hoor, zo'n vangnet is natuurlijk wel erg prettig, daar ben ik het wel mee eens. Maar dat is echter wel een beetje een klacht die ik heb met spellen. Automatische healthbar die vult, om de haverklap checkpoints (mini auto-saves), maar wordt het niet allemaal te makkelijk op deze manier? "Vroegâh" had je dit allemaal nog niet en een spel zoals Doom 3, zou ineens een stuk saaier worden met al deze dingen. Worden spellen niet te makkelijk op deze manier?

Joyce: je kan het ook omdraaien. Waren spellen vroeger niet te moeilijk? Hoeveel mensen zullen een spel niet uitgespeeld hebben omdat ze op hetzelfde stuk bleven hangen? Ik, als nerd / game meisje vind het iig wel een goeie actie. Kan ik ook eens een spel uitspelen. Al ben ik bang dat ik nog steeds soms jouw hulp nodig heb omdat ik een sprong niet durf te doen. Maar dat houden we even geheim he. Ssst.

Sander: Lets agree to disagree. Voor de eens is het een uitkomst, voor de ander een overbodig iets. Over dit soort dingen zullen de meningen altijd wel verdeeld zijn. Gelukkig is er genoeg keuze dat iedereen wel aan zijn trekken komt.

-Joyce & Sander

Online Gaming: League of Legends

Alternatieve titel: Bezint eer ge begint.

Ik wilde niet teveel kwijt nog even over League of Legends (of afgekort, LoL) qua review. Ik wilde het kort even hebben over een geweldig initiatief van LoL: The Tribunal.

Iedereen die wel eens online heeft gespeeld, in welk spel dan ook, weet dat er mensen zijn die moeite hebben met zich te gedragen, of zich gewoon compleet misdragen. Dat soort mensen weet altijd de lol uit een spel te zuigen en mensen met wij hij samenspeelt altijd af te bekken voor elk klein foutje dat hij kan vinden. Bij LoL is dit niet anders, dus hebben de makers een hele leuke toevoeging gedaan aan het spel, in de vorm van The Tribunal.

Wanneer mensen zich onbehoorlijk gedragen, kunnen de andere spelers daar een melding van maken. Iedereen heeft wel eens een rotdag, dus als je een keertje wat bot bent geweest, omdat je een slechte dag hebt, hoef je je nog geen zorgen te maken. Maar des te vaker mensen jou aanmelden, des de groter de kans dat je in het Tribunal eindigd.

Daar begint de echt lol pas. Je krijgt een overzicht van de games waar die speler zich heeft misdragen en dat is soms niet mals. Scheld kanonnades, racisme, afzeiken, enz. Het mooie is, iedere speler heeft toegang tot dit tribunaal. Iedereen mag oordelen. Dus als iemand zich buitensporig misdragen heeft, krijg jij de kans om die speler daar voor te straffen. Voor veel spelers is zo'n eerste waarschuwing vaak genoeg, maar mensen die door blijven gaan krijgen zo altijd een (perma) ban. Met andere woorden, de community van de game, heeft het heft in eigen handen.

Natuurlijk zijn er altijd mensen die alles en iedereen maar opgeven in het Tribunal voor het kleinst mogelijke foutje, maar als je dan door die rapportages heen gaat, zie je dat de opgegeven speler niets fout heeft gedaan, dus druk je netjes op de Pardon knop en is er niets aan de hand. False-Positives zullen altijd blijven gebeuren, maar zullen nooit consequenties hebben. Ik kan dat met zekerheid zeggen, want in de 3-4 jaar dat ik dit spel heb gespeeld, heb ik niet eens een waarschuwing gehad.

Al met al een geweldig initiatief om mensen misschien een beetje in toom te houden, want het grote probleem is dat internet toch een anonimiteit met zich mee brengt, waardoor mensen het idee krijgen dat ze alles maar kunnen doen en zeggen, maar dit kan verstrekkende gevolgen hebben in sommige gevallen. Maar dat is misschien een verhaal voor een andere keer.

-Sander

Online Gaming: DC Universe Online

Alternatieve titel: Ik heb de wereld gered! (Alweer...)

DC Universe Online (of DCUO afgekort), is een van de weinig MMO games die ik nog echt actief speel. Lange tijd heb ik ook meegedaan aan World of Warcraft, maar dat heb ik intussen wel gezien. Toch wil je iets blijven spelen, maar het moet natuurlijk wel iets zijn wat je pakt. Nu ben ik een vrij grote nerd en was ik altijd wel gek met Marvel en DC Comics. Bekende series van Marvel zijn bijv. X-men, Spiderman, Fantastic Four, Hulk, Iron Man, enz. DC Comics is bekend van Batman, Superman, Wonder Woman, (Teen) Titans, Green Lantern en anderen.

Toen een jaar ofzo geleden DCUO gratis speelbaar werd (het bekende Free to Play model), probeerde ik hem eens uit. In eerste instantie had ik het alweer snel gezien, maar toen ik een poosje later het spel een tweede kans gaf, was ik hooked. Het spel speelt zich af, ik geloof voor Crisis on Infinite Earths (er zit een bepaalde continuïteit/tijdslijn in het DC universum, dit is een van de grotere gebeurtenissen die AL hun stripverhallen aangaat) en veel bekenden helden maar ook slechterikken zijn vertegenwoordigd. Wat overigens gelijk een leuk puntje oplevert, je kan zowel superheld als superslechterik zijn. Daarnaast kan je dan kiezen wie je mentor wordt (Batman, Superman en Wonderwoman voor de helden, Joker, Lex Luthor en Circe voor slechterikken).

Zij zullen je voorzien van allerhande quests, informatie en nemen je zodoende onder hun "vleugel". Het spel is sterk verhaal gedreven, met voice acting. Mensen die bekend zijn met de tekenfilm series zullen de stemmen van Batman, Joker, Superman en anderen meteen herkennen. Dit is een sterk punt van het spel, het zuigt je er helemaal in. Maar ook voor mensen minder bekend, voegt het toch een leuk stukje diepgang toe.

Het jammere is, dat het een relatief "kort" spel is. Kleine toelichting, het hoogste level dat je kan zijn, is level 30. Bij veel spellen ligt dit rond de 50 of hoger. Ook het feit dat je weinig tijd kwijt bent aan het krijgen en afronden van missies (je krijgt ze vaak gewoon aangeboden via je quest journal en je levert ze in door er weer op te klikken als je klaar bent), betekent dat je eigenlijk je alleen maar op de verhalen/missies neerlegt.

Echter, dit wordt ruimschoots goed gemaakt door de "Endgame" content. Van uitdaging voor 1 tot 8 personen, zul je veel bekende personages helpen en bekende plaatsen bezoeken (Arkham Asylum, Fortress of Solutide) en daar ligt de kracht van dit spel. Grootse missies, pittige uitdagingen, je voelt je heel erg betrokken bij wat er gebeurt en hoe verder je komt, hoe meer je ook kunt doen.

Volgende week zal ik wat meer over mijn personages gaan schrijven en als het goed bevalt, maar ik er een wekelijks iets van. Het spel is via Steam (voor degenen die het gebruiken), gratis te downloaden en spelen. Ik speel op de US servers onder de namen: Nazanir en Luxollid (bijden good guys). Voeg me toe als je al speelt (of wilt gaan spelen) en dan gaan we samen op avontuur.

-Sander

Golden oldie: Unreal Tournament ('99)

Laten we het eens hebben over een gouwe ouwe: Unreal Tournament (UT). Ik geloof dat dit zo'n beetje het eerste spel was dat mij en vele anderen liet kennismaken met het begrip: online gaming.
Het spel behoort tot het genre first-person shooter, wat inhoudt dat de speler met wapens rondloopt en de spelwereld bekijkt door de ogen van zijn personage.

Er zijn verschillende soorten spel types. De populairste was toch wel Capture The Flag (CTF). 2 teams, 1 map, elk team had een vlag. Bedoeling is om de vlag van de tegenstanders te jatten en terug te brengen naar je eigen basis. Ik was in dit type een redelijke speler. Het enige was ik echt kon was onze vlag defenden. Als ik namelijk voor de vlag ging en die eenmaal had werd ik zo nerveus dat ik mijn speler niet meer onder controle had en dus binnen no-time neer geknald werd xD.

Het beste was ik daarom dus in domination. 2 teams, 1 map, 3 controle punten die je moet " controlen". Dat doe je door het aan te raken waardoor het veranderd in de kleur van je team en deze zo lang mogelijk in die kleur te houden. Hoe langer jouw kleur en hoe meer punten er in jouw kleur zijn, des te hoger je scoren.
Wat heb ik dit veel gespeeld zeg. Tot grote ergernis van mijn ouders (woonde toen nog thuis). Ook toen ik ging samenwonen hebben we dit uren en uren via de LAN verbinding gespeeld. Zoveel dat ik op een gegeven moment daadwerkelijk best goed werd! Beetje jammer alleen dat ik er ook RSI van kreeg. Iets waar ik nog wel eens flink last van kan hebben als ik mijn pols veel gebruik. Dat is ook de reden dat ik echt moest stoppen en nu hooguit 1 potje kan volhouden.

De edities die na de eerste editie kwamen vond ik persoonlijk trouwens niks aan. Te modern, te mooi. UT draait om het simpele, om het lekkere neerknallen van je tegenstanders, om de frustraties die het oplevert als je keer op keer gespawn-killed word. Er schijnen tegenwoordig ook edities te zijn voor de x-box maar daar heb ik me nog niet zo in verdiept om eerlijk te zijn. Of ik vind er niks aan of ik heb een nieuwe verslaving erbij waar ik toch geen tijd voor heb!

Blue Monday: Commerciële TV

Alternatieve titel: Hey, er zit film door m'n reclame!

We zijn eigenlijk al niet van die grote TV kijkers, The Big Bang Theory vinden we de moeite nog wel waar en samen met Hayden kijken we naar Lachen om Home Video's, maar dan hebben we alles ook wel gehad. Er moet echt een film op zijn, die we graag willen zien (omdat we hem nog niet op DVD hebben, rol even met je ogen voor het effect), anders is de TV eigenlijk voor games.

Ik snap niet hoe mensen er überhaupt naar kunnen kijken. Zet hem eens op SBS6, Veronica of wat voor zender dan ook: reclame! Ik heb het ook voor de grap eens "opgemeten", Lachen om Home Video's duurt een uurtje, van 6 tot 7. Daarin zitten drie reclame blokken, die elk bijna 9 minuten duren. Opgeteld is dat dus ruim 25 minuten, oftewel: een programma dat een uurtje duurt, is voor bijna de helft(!) reclame. Ik begrijp best dat die zenders hun geld willen verdienen en dat ze al die programma's en films niet alleen uit de goedheid van hun hart uitzenden, maar mijn hemel zeg.

Oh, daar komt nog eens bij, als ze reclame maken voor een film, ze 9 van de 10 keer de plot al weggeven. Belangrijke plot twisten of onthullingen worden deels (of helemaal weggegeven), dus het verpest het kijken an sich al. En omdat men er zoveel reclame in propt, betekend niet dat er op een handig moment het reclameblok in gesprongen wordt, oh nee. Je zit midden in de actie, maar hebt al bijna 14 minuten onafgebroken gekeken, dat gaat zomaar niet! BAM! midden in een belangrijke scène (iemand gaat dood, plot twist, onthulling, wat dan ook), kijk je ineens naar die stomme trut van Vanish Oxi Action. Bijna 10 minuten later hervat de film weer. Je bent helemaal uit het moment, de gedachte van schoonmaak-middelen, Piets Weerbericht en welke boodschappen morgen in de aanbieding zijn bij de C1000 staan nu op je netvlies gebrand. "Oh ja", denk je bij je zelf, "het hoofd personage deed net een schokkende ontdekking". Met enige moeite pak je de draad weer op en kijk je weer verder.

En dan, net als je er weer een beetje in zit: RECLAME!

-Sander

Blue monday: Slecht eten.

Wij zijn nogal fan van het 24kitchen kanaal. Natuurlijk hebben we ook wat favoriete programma's zoals Rudolphs Bakkery. Momenteel zijn er ook veel programma's, zowel oude als nieuwe, van Jamie Oliver. Zo hebben we gekeken hoe hij het restaurant "15" opgezet heeft en zo jongeren een kans geeft. Ook is nu het "oude" programma Jamie's school diners te zien.

Dit is een documentaire waarin Jamie probeert kinderen op een school beter en gezonder te laten eten. Uiteindelijk is het de bedoeling om dit op alle scholen in Engeland door te voeren.

Ik vond het soms best schokkend om te zien. We beginnen bij de kantine. Daar liggen niet normaal zoals in Nederland broodjes kaas maar gewoon junkfood! Nu snap ik wel dat ze er in Engeland andere eet gewoontes op nahouden maar junkfood! Elke dag! Dat wil je toch niet? 

Als we verder komen in de documentaire zie je dat kinderen niet eens het verschil weten tussen een aardappel en een prei. Aardbeien hebben ze nog nooit geproefd en vinden ze zelfs vies! Aardbeien! Kinderen die ELKE dag maaltijden bestellen als pizza, vaak in combinatie met friet én spaghetti. Kinderen die weigeren om zelfs maar te PROEVEN van groentes of maaltijden zoals kip met rijst. 

Hoe kan je als ouder het zo ver laten komen vraag ik me af. Want ergens moet er toch iets fout gegaan zijn, als je kind niet eens weet hoe een rode biet eruit ziet. Hoe dramatisch moet je kind als ukkie geweest zijn dat het alleen nog maar fast food eet, en het liefst zo vet mogelijk? Dat je je kind een lunch pakketje meegeeft bestaande uit alleen maar kitkat's en marsen en meer van dat soort troep. Dat ze weten hoe een twizzler eruit ziet en ruikt en smaakt maar niet weten hoe je een aardappel moet koken.

En natuurlijk ligt er ook een grote verantwoordelijkheid bij de school, hun bieden immers geen of nauwelijks andere opties aan. En ja, het is vele malen goedkoper om 10 hamburgers te kopen, volgestopt met allemaal goedkope troep die je in de frituurpan gooit dan een bio kip te kopen en bereiden. Maar denk eens aan alle gevolgen van dat vieze vette eten? Al die kinderen die later aan obesitas zullen lijden, om nog maar te zwijgen van de kinderen die last krijgen van ernstige obstipatie wat op de hele langere termijn darmkanker kan veroorzaken. En wat dacht je van al die slechte suikers die zo'n kind op een dag binnenkrijgt? Wat gedragsproblematiek kan veroorzaken en de bijhorende leerproblemen. Wat uiteindelijk weer zal leiden tot laag geschoolde kinderen. Zijn de directeuren van die scholen dan zelf geen ouders? Waarom accepteren ouders dat? Ik kan daar echt niet bij met mijn hoofd.

Nou ben ik zelf betreft de opvoeding van onze zoon erg anti vet en suiker. Ik heb zelf namelijk morbide obesitas. Obesitas wordt morbide obesitas genoemd als het risico op gezondheidsproblemen of ernstige ziekten als gevolg van obesitas aanzienlijk stijgt. Nou ben ik zelf nog vrij gezond ondanks dat. Ik heb een normale bloeddruk, geen diabetes, redelijk conditie (mits ik niet zwanger ben ;)) en mijn hart is prima. Wel ben ik vroeger wel eens geplaagd (NIET gepest) en voelde ik mij erg onzeker over mijn gewicht. Vooral omdat ik niet de leuke kleren kon dragen die andere meiden van mijn leeftijd wel konden dragen. En ondanks dat ik wel een goede gezondheid heb en vroeger een top conditie (ik fietste elke dag 30km naar en van school) merkte ik dat overal waar ik kwam ik meteen werd beoordeelt om mijn gewicht. En dat is wel het laatste wat ik wil voor mijn kind(eren).

Hij is nu pas 18 maanden maar waarom zou ik hem nu bijvoorbeeld al chips geven? Hij weet niet wat het is, hoe het smaakt en vind een stuk appel nog net zo lekker. Ook hoor ik wel eens van mede ouders dat hun hun kinderen al prik limonade geven. Waarom zou je dat doen? Ik kan dat gewoon niet snappen. Onze kinderen zullen alles te proeven krijgen wat wij ook eten. En natuurlijk, ergens ben ik een hypocriet om zo te denken. Ik eet immers wel die plak cake als mijn kind op bed ligt. En ja, we eten meestal witbrood, gewoon omdat ik dat lekker vind. Maar niet ten koste van. En ja, ook mijn kind krijgt heus wel eens een kinder cakeje, of een pepernoot of aanmaak limo. Maar alles in mate. Ik wil namelijk dat ons kind zo gezond mogelijk opgroeit. Snoepen kan hij de rest van zijn leven nog.

- Joyce

Game: Borderlands 2

Alternatieve titel: Guns, guns, guns, GUNS!

Even een klein voorafje: ik ben gek op loot games. Denk hierbij aan games zoals Diablo 2, Torchlight 1 & 2 en enkele anderen. In wezen zijn deze games qua opzet redelijk eenvoudig, je kan zelf bepalen of je de verhalen de moeite waard vind. Maar 1 ding hebben ze gemeen: heel veel items. Je hebt namelijk de mogelijkheid jouw karakter te bouwen op jouw manier. Van het toewijzen tot stat- en skillpoints als een complete uitrusting. Hier zit de absolute (en haast oneindige) meerwaarde van zo'n spel. Lekker zoeken naar beter items en kijken welke build het beste aansluit op jouw speelstijl.

Borderlands is wat er zou gebeuren als Diablo een FPS (First Person Shooter) kindje zou krijgen. In plaats van zwaarden en schilden, mag je aan de slag met geweren. De andere nodige aspecten zijn ook vertegenwoordigd: skilltrees, verhaal, NPC's, etc. Voor wie is Borderlands dan geschikt? Kijk, als je van realistische shooters houdt, dan is dit geen spel voor jou. De graphics hebben iets cartoony achtigs en de vijanden die je tegenkomt zijn fantasierijk en alles behalve realistich. Zo'n persoon zou hooguit een keer het spel uitspelen. Dit betekend toch nog, dat er een kleine 15-20 uur van het spel genoten kan worden en dat is natuurlijk niet slecht voor hedendaagse maatstaven. Maar voor mensen zoals ik, is het aantal uren dat je erin kan steken nagenoeg oneindig. Bij elkaar opgeteld heb ik al 120+ uur in het spel zitten en dit aantal gaat nog verder oplopen.

Om nog even terug te komen op de graphics (bovenstaande afbeelding is hopelijk een goede graadmeter), deze zijn in een wat cartoonachtige, bijna Cell-Shaded, stijl. Ik denk ook dat dit het beste werkt voor een game als deze. Humor is namelijk belangrijk en als je ziet wat voor vijanden je tegenkomt (mensen zo groot als beren, dwergen, een soort worm, etc), dan zou een realistische stijl gewoon niet passen. Dat betekend niet automatisch dat iedereen de graphics zal waarderen, maar het helpt.

Wat de laatste jaren ook erg belangrijk is geworden in games, is de voice-acting. Dat zit zeker wel goed hier, hilarische accenten, nette-mensen, bandieten, alles komt wel aan de orde met verschillende, doch goed verzorgde stemmen. Het geeft het spel net dat ietsje meer en laat de humor ook beter naar buiten komen.

Om even bij het geluid te blijven, de geluidseffecten zijn ook erg goed verzorgd. Geweren klinken anders, je kan de verschillende vijanden prima van elkaar onderscheiden op hun geluiden. De muziek is ook erg erg goed gedaan. Van achtergrond muziek tot echte battle-tracks, de muziek past zich aan naar de stemming van het spel.

                                                       (een shot van het ingame menu)

Maar het belangrijkste aspect van een game als deze: de gameplay zelf. Als het niet lekker speelt, dan doet de rest er helemaal niet toe. Gelukkig hoef je je daar geen zorgen over te maken. Het spel bestuurd heerlijk, zoals je van een FPS mag verwachten. Ook zijn de 4 speelbare klassen afwisselend genoeg en bieden ruim de mogelijkheid ze naar je eigenhand/speelstijl te zetten. Vijanden zijn afwisselend en vereisen soms een specefieke aanpak (wat te denken van een robot die kogels terugkaatst). De bossfights zijn groots en meeslepend en ook hier kan je niet gewoon blind schieten, anders red je het niet lang. Gelukkig zijn ze ook niet nodeloos ingewikkeld ofzo, maar een klein beetje denk werk is wel vereist. Het spel heeft een Co-Op modus (splitscreen, of internet), wat zonder twijfel hét sterkste punt is van dit spel. Lekker samen knallen. Vijanden worden wel sterker naarmate meer mensen in een game zitten, maar betere loot is de beloning.

Op basis van bovenstaande geef ik de game zelf een 8.5. Er is meer dan genoeg te doen, de herspeel waarde is enorm als je van dit soort games houdt. Maar er zijn ook enkele kleine ergenissen en minpuntjes die wat afdoen, maar niets dramatisch. De eerste DLC is onlangs ook al verschenen, maar ik heb me hier nog niet in verdiept. Als het ook maar enigzins is zoals in deel 1 (Knoxx's Secret Armory was echt briljant te noemen), dan zit dat ook wel weer goed.

Mocht je het leuk vinden om een keer samen met me te spelen, voeg me dan toe op Xbox.

-Sander

Music: In this moment.

Waarschijnlijk tegen verwachting in van vele die mij kennen zal mijn eerste Music post niet over Evanescence gaan maar over de heavy metal band: In this Moment.
Deze band is in 2005 officieel begonnen door de zangeres Maria Brink en gitarist Chris Howorth. Samen met drummer Jeff Fabb starten ze de band als Dying Star. Ze waren toen niet tevreden over het muzieke genre waar ze in speelden en haalden er nog 2 members bij, gitarist Blake Bunzel en bassist Josh Newell. Ook veranderden ze de naam in In this Moment. In 2007 brachten ze onder deze naam hun officiele debuutalbum uit, namelijk Beautiful Tragedy waarvan het gelijknamige nummer hun "doorbraak" werd.

In 2008 brachten ze hun tweede album uit: The Dream.

In 2010 kwamen ze met het album: A Star-Crossed Wasteland.
 

En dit jaar, nog redelijk vers van de pers: Blood.

En over deze laatste wil ik het even hebben. Ik vind dit namelijk echt een super album. Ja, je moet wel van dit genre houden, maar hou je van bands zoals Nightwish, Evanescence en Within Temptation dan zit je met dit album ook wel goed. Sander is bijvoorbeeld een echte fan van dit genre en draait regelmatig muziek waar er enorm veel grunten te horen is. Iets waar ik absoluut niet van hou. Terwijl ik de muziek wel enorm kan waarderen, hoe meer drum en bas hoe beter. In This Moment weet dit uitstekend te doseren. Zangeres Maria Brink heeft een wat apart uiterlijk wat ik zeker wel kan waarderen, lekker over de top, zoals het een zangeres in dit genre wel betaamt. Of ben ik dan erg bevooroordeeld?
Haar stem is ook heerlijk om naar te luisteren. Hier en daar is er wel wat grunten te horen maar is (voor iemand die niet van grunten houd) niet storend. In tegendeel zelfs, bij de meeste nummers voegt het een zekere waarde toe. Maria weet vaak daardoor een bepaalde emotie te raken die bij het betreffende nummer hoort.

De 3 top nummers van dit album vind ik: Blood, Adrenalize en Whore. Niet de meest vriendelijke titels maar qua tekst raken ze wel. Blood is een nummer wat qua tekst een haat / liefde verhouding met elkaar heeft. Whore is ook qua lyrics erg sterk en een onwijs lekker nummer om heel hard mee te blêren en rocken. Adrenalize heeft qua inhoud niet zo heel veel om het lijf, het nummer gaat vooral over sex maar die intro en outro alleen al zijn de moeite waard om dit nummer te beluisteren. 

In Nederland zijn ze niet zo heel erg bekend. Zo zonde want deze band verdient zeker meer aandacht!

Joyce

Movie: Crash

De volgende film vind ik 1 van de meest ondergewaardeerde films die er bestaat: Crash. Hij is alweer wat ouder, namelijk uit 2004. Eigenlijk vind ik het ook wel 1 van de voorlopers op de "kijk eens hoeveel ster acteurs we in 1 film kunnen proppen". Toch stoort dit helemaal niet. En niet iedereen zal mijn mening delen dat het ster acteurs zijn, wel zal vrijwel elke film liefhebber de meesten wel kennen.

Waar gaat hij over? Tsja, waarover niet kan je beter zeggen. Het is een film met meerdere verhaal lijnen die uiteindelijk allemaal in hun climax iets met elkaar hebben te maken. Het is dus zeker wel een film waarbij je op moet letten. Maar dit ging bij mij moeiteloos. Elk verhaal, elk karakter (10 verschillende mensen in dit geval) boeiden mij genoeg om mijn aandacht erbij te houden. En ze zijn op een goede manier uitgewerkt zonder langdradig of saai te worden.

Er zijn ook meerdere thema's die aan bod komen waar racisme toch wel de boventoon heeft vind ik. Ook speelt, zoals altijd bij een drama genre, liefde ook zeker een rol. Al zal deze liefde niet altijd afspelen tussen een man en een vrouw. Crash provoceert en laat je twijfelen aan alles wat je zeker weet.

Het bijzonderste verhaal, om er toch 1 uit te lichten, vind ik die van de Mexicaanse slotenmaker. Die ondanks alle vooroordelen toch een liefhebbende vader is die alles voor zijn dochtertje overheeft....

Het lijkt misschien een chick film, maar niks is minder waar! De verhalen zijn boeiend en meeslepend genoeg om zelfs de stoerste man te raken op een gevoelige plek. En doen de verhalen dat niet, dan wel de geweldig gekozen soundtrack, die op zichzelf al een dikke 10 verdient.
You think you know who you are. You have no idea.

Er is trouwens ook een serie geweest wat gebaseerd is op deze film. Deze staat echter op onze to-watch list. Heb jij hem al wel gezien? Laat ons weten wat je ervan vond!
Joyce

Movie: Sunshine

Alternatieve titel: Jij bent mijn Zonneschijn..

Ik vermoed dat niet zo heel veel mensen bekend zijn met deze film, door Dayne Boyle geregiseerd. Deze beste man is beter bekend van films zoals: 28 Days Later, Trainspotting en Slumdog Millionaire. Sunshine is ook nooit echt een grote bioscoop hit geweest, maar heeft de afgelopen jaren toch wel een leuke "cult" op weten te bouwen, waar veel mensen hun waardering voor de film uitspreken.

Het verhaal heeft overigens vrij weinig om het bot, de zon dooft langzaam uit en een groep astronauten gaat met behulp van een grote bom de zon opnieuw aansteken. Om het "geweldige" verhaal hoef je deze film dus misschien niet te zien. Echter, de uitwerking is briljant. Je ziet hoe een aantal mensen die bijna 2 jaar lang dicht op elkaar zitten en alleen elkaar hebben, soms rare dingen doen die typerend zijn voor dit soort situaties. Er ligt een grote nadruk op het psychologische aspect, van 2 jaar in de ruimte zijn opgesloten. Ook is er een hele sterke religie versus wetenschap subplot, die op zijn zachts gezegd erg interesant is en goed is uitgewerkt, hoewel het misschien wat onduidelijk kan overkomen.

Wat betreft de plot, heb je niet urenlang beeldmateriaal, want je kan maar zo lang op een aspect focussen en gelukkig wordt dit niet uitgemolken. De film duurt niet te lang (107 min) en er is genoeg afwisseling om je toch geïnteresseerd te houden. Maar ik heb het nog niet gehad over 2 van de belangrijkste factoren die deze film net dat beetje meer geven: muziek en beeld.

Qua graphics is deze film alleen al de moeite waard. Prachtige shots van de zon, hoe die er van dichtbij uitziet samen met een mooie gelige/oranje gloed geven deze film een geheel eigen thema (denk maar aan bijv. de Matrix, hier werd een groene gloed toegepast wanneer men in de Matrix was). Het wordt niet misbruikt en er is genoeg afwisseling tussen de CGI en het "gewone" interieur waar de astronauten zich bevinden.

Maar de muziek verdiend echt alle lof in deze film. Deze is verzorg door John Murphy, die o.a. ook de muziek verzorgde in 28 Days Later. Hij weet op de gevoelige momenten ook de juiste snaar te raken bij de kijker. Langzaam opbouwend naar de climax van de scene, waar de muziek naadloos op aansluit. Ik kan er nog uren over doorpraten, maar ik neem aan dat jullie ook wel wat beters te doen hebben.

Deze film staat in mijn persoonlijke top 5, tot vervelens toe van Joyce. Kijk, ik heb namelijk de vervelende eigenschap, dat ik rustig 1 film elke dag opnieuw kan kijken, zonder dat mij dit gaat vervelen. Als Joyce 1 film 2 keer per maand bekijkt, is dat al veel. Dus daar zit toch wel een klein verschil tussen ons, maar ik kan zo wel meten dat ik een film echt goed vind.

-Sander