Movie: Sunshine

Alternatieve titel: Jij bent mijn Zonneschijn..

Ik vermoed dat niet zo heel veel mensen bekend zijn met deze film, door Dayne Boyle geregiseerd. Deze beste man is beter bekend van films zoals: 28 Days Later, Trainspotting en Slumdog Millionaire. Sunshine is ook nooit echt een grote bioscoop hit geweest, maar heeft de afgelopen jaren toch wel een leuke "cult" op weten te bouwen, waar veel mensen hun waardering voor de film uitspreken.

Het verhaal heeft overigens vrij weinig om het bot, de zon dooft langzaam uit en een groep astronauten gaat met behulp van een grote bom de zon opnieuw aansteken. Om het "geweldige" verhaal hoef je deze film dus misschien niet te zien. Echter, de uitwerking is briljant. Je ziet hoe een aantal mensen die bijna 2 jaar lang dicht op elkaar zitten en alleen elkaar hebben, soms rare dingen doen die typerend zijn voor dit soort situaties. Er ligt een grote nadruk op het psychologische aspect, van 2 jaar in de ruimte zijn opgesloten. Ook is er een hele sterke religie versus wetenschap subplot, die op zijn zachts gezegd erg interesant is en goed is uitgewerkt, hoewel het misschien wat onduidelijk kan overkomen.

Wat betreft de plot, heb je niet urenlang beeldmateriaal, want je kan maar zo lang op een aspect focussen en gelukkig wordt dit niet uitgemolken. De film duurt niet te lang (107 min) en er is genoeg afwisseling om je toch geïnteresseerd te houden. Maar ik heb het nog niet gehad over 2 van de belangrijkste factoren die deze film net dat beetje meer geven: muziek en beeld.

Qua graphics is deze film alleen al de moeite waard. Prachtige shots van de zon, hoe die er van dichtbij uitziet samen met een mooie gelige/oranje gloed geven deze film een geheel eigen thema (denk maar aan bijv. de Matrix, hier werd een groene gloed toegepast wanneer men in de Matrix was). Het wordt niet misbruikt en er is genoeg afwisseling tussen de CGI en het "gewone" interieur waar de astronauten zich bevinden.

Maar de muziek verdiend echt alle lof in deze film. Deze is verzorg door John Murphy, die o.a. ook de muziek verzorgde in 28 Days Later. Hij weet op de gevoelige momenten ook de juiste snaar te raken bij de kijker. Langzaam opbouwend naar de climax van de scene, waar de muziek naadloos op aansluit. Ik kan er nog uren over doorpraten, maar ik neem aan dat jullie ook wel wat beters te doen hebben.

Deze film staat in mijn persoonlijke top 5, tot vervelens toe van Joyce. Kijk, ik heb namelijk de vervelende eigenschap, dat ik rustig 1 film elke dag opnieuw kan kijken, zonder dat mij dit gaat vervelen. Als Joyce 1 film 2 keer per maand bekijkt, is dat al veel. Dus daar zit toch wel een klein verschil tussen ons, maar ik kan zo wel meten dat ik een film echt goed vind.

-Sander